İnsanın başına incelemelik oyun atılmasının hoş tarafı ne ile karşılaşacağını bilmemesi. Steam sayfasına baksam umursamayacağım oyunların ortasından beklenmedik cevherler çıkabiliyor zira. Yazının konusu, FOBIA tam olarak bu türlü bir oyun oldu benim için.
Cevher derken çabucak heyecanlanmayın! Resident Evil’ı tahtından indirecek, yılın oyunu seçilecek bir şaheser yok karşımızda. Daha çok madenden taze çıkmış, işlenmemiş bir elmas var bu. Birinci bakışta sıradan bir cam kesimi üzere görünen, kusurlu, işlenmeye ve cilaya muhtaçlığı olan kıymetli bir taş.
FOBIA’nın Steam sayfasına bakarsanız bir yürüme simülatörü olduğunu düşünebilirsiniz. Şahsen ben de bu türlü bir yanılgıya kapılmıştım. Açılış sekansında birkaç etkileşim olsa da Layers of Fear’dan hallice, biraz daha makus görünen bir oyun olmasını bekliyordum. Oyunun saatleri bu niyetimi değiştirmedi. Karşımda karanlık ve klostrofobik bir atmosferi, birkaç adet jumpscare’i (korku zıplaması?) ile ortalama bir bağımsız kaygı oyunu vardı.
Ancak ilerledikçe oyun açılmaya başladı. Düşündüren bulmacalar, metroidvania misali açılan kısımlar, kolay hayatta kalma mekanikleri, kısım sonu canavarları derken Resident Evil havasını yakalamayı başardı FOBIA.
Elmasın cilasız hali
Başlıkta da belirttiğim üzere AAA bir üretim değil bu. Animasyonlardan ve seslendirmelerden çok net aşikâr oluyor. Seslendirmeler yepyeni Resident Evil üzere “o kadar makus ki – iyi” düzeyinde değil olağan. Eh işte diyebileceğim bir düzeyde.
Animasyonlarda da misal bir durum kelam konusu. Canavarlarda kahır yok, esasen garip bir halde hareket etmelerini bekliyoruz. Lakin beşerler biraz göze batıyor. Muhakkak ki geliştiriciler de bunun farkında. O yüzden mecbur olmadıkça oyunda insan görmüyoruz.
Ancak burada çok şanssız bir istisna var: ana karakterimiz. Birinci şahıs kamerasından oynadığımız için çok fazla animasyon görmüyoruz doğal. Aşağıya bakınca ayaklarımızı, süratli dönünce omuzlarımızı falan görüyoruz. Buradaki asıl sorun kameranın başımıza bağlanmış olması.
Öyle varsayım ediyorum ki geliştiriciler bunu oyuncu kendisini oyunda hissetsin diye yapmışlar. Lakin üzülerek bunun tam aksisi bir tesir yarattığını söyleyebilirim. Kamera çok sallandığı üzere, çömelince denetimi güzelce zorlaşıyor. Mideniz kolay bulanıyorsa güncelleme gelene kadar bu oyuna dokunmayın derim, o derece. Üstelik bu garip hareketler yüzünden kimi durumlarda mobilyaların içini falan görebiliyoruz. Gördüğüm kadarıyla oyunun demosunu oynayanların büyük bir kısmı da bu durumdan şikayetçi. O nedenle ileride bu sorunu çözeceklerini düşünüyorum.
Görsel manada oyunun kalanı gereğince yeterli. Grafikler aklımı başımdan almadı, Unreal Engine 4 ile çok daha başarılı örnekler gördük. Bilhassa ışıklandırma çok daha yeterli olabilirdi. Yıllar evvel yerli üretimlerden No70: Eye of Basir çok başarılıydı mesela. Lakin oyun boyunca göze batan, dikkat dağıtan bir şey yok.
ResidentVania? MetroidEvil?
Buraya kadar yazdıklarım yaklaşık birinci iki saatlik deneyimimi hoş özetliyor. Oyuna hafif bulmacalı ortalama bir endişe yürüme simülatörü demeye hazırdım. Lakin iki saat sonra kısımlar ufaktan açılmaya başladı ve neredeyse bir metroidvania oynadığımı hissettim. Tam olarak bu noktada oyun beni kazandı!
Resident Evil 1’deki malikanenin ve 2’deki polis merkezinin hürmet ve sevgi ile hatırlanmasının bir sebebi var: oynadıkça yeni odalar ve yollar açmak, kısayollar keşfetmek çok tatmin edici. FOBIA’nın geliştiricileri bu formülü çok hoş uygulamış. Başlarda dar birkaç koridor ile hudutlu olan oyun alanımız sonlara yanlışsız epey karmaşık, büyük bir labirente dönüşüyor. Natürel bu labirenti yavaş yavaş keşfettiğimiz için yolumuzu çok fazla kaybetmiyoruz. Öte yandan geride kalan bir bulmacayı çözmek yahut bir kapıyı açmak isterseniz yerini hatırlamakta zorlanabilirsiniz. Başınızı azıcık çalıştırmanız gerekecek özetle.
Bulmaca demişken, en çok karşılaşacağınız bulmaca çeşidi kilitli kasalar ve kapılar olacak. Şifrelerini ortalıkta bulduğunuz dokümanlardan yahut etraftaki ipuçlarından buluyoruz. Lakin bu kulağa geldiği kadar kolay değil zira keşfetmeniz gereken iki etraf var.
Hemen korkmayın, çok karmaşık bir mekanik değil bu. Elimizde sihirli bir kamera var ve içinden bakınca bulunduğumuz yerin geçmiş yahut gelecekteki halini gösteriyor. Kameradan bakarken farklı dokümanlar, eşyalar bulabiliyor yahut olağanda geçemediğimiz yerlerden geçebiliyoruz. Birçok farklı oyunda gördüğümüz bir şey aslında. Hatta bana sorarsanız daha değişik bir formda kullanılabilirdi. Geçmişte yaptığımız bir şey geleceği etkileseydi ortaya beyin yakan bulmacalar çıkabilirdi. Bu hali ile Batman’in detektif modunda misal sıradan bir şey olmuş.
Taktik maktik yok! Bam bam bam!
Çatışma mekanikleri de benzeri halde sıradan. Güya ortalığı keşfederken sıkılmayalım, değişiklik olsun diye eklenmiş üzere duruyorlar. Kısım sonu canavarları ve Nemesis gibisi bir abi haricinde iki tip düşman var: çok yaklaşınca kolumuzu ısıran kocaman böcekler ve düz zombi misyonu gören insanımsı hayvanlar. İkisi de büyük bir tehdit teşkil etmiyor.
Bölüm sonu canavarlarında da durum çok değişmiyor. Taktik şarjörü başlarına boşaltmaktan ve silahı doldururken mümkün olduğu kadar süratli kaçmaktan ibaret.
Hem mermi konusunda oyun oldukça bonkör davranıyor. Oyundaki neredeyse her canavarı öldürmeme rağmen oyunun sonunda bir sürü mermim vardı. Sonlarda kullanırım diye geliştirdiğim magnumu kullanmadım bile.
Son olarak bir de kıssasına değineyim. Roberto isimli heyecanlı ve genç bir araştırmacı gazeteci arkadaş, St. Dinfna otelinin etrafında olan garip olayları araştırmak üzere yola çıkar. Bir hafta boyunca araştırma yapar ve hiçbir şey bulamaz. Tam vazgeçip dönecekken banyosunda kara delik açılır ve bayılır. Kendine geldiğinde otel resmen cehenneme dönüşmüştür. Asıl oyun burada başlar ve kaçış yolunu aramaya başlarız.
Olay değişik bir yere bağlansa da oyunda çok derin karakterler yahut aklımızı başımızdan alacak bir sürpriz yok. Her karakterin tarafı ve öyküdeki rolü en başından muhakkak oluyor. Buna karşın genel olarak öyküsü kâfi. Bir tek sonu hakkında çok bir yorum yapamayacağım zira birinci oyunum beş sonun ortasından en berbatı ile bitti.
Özetle Resident Evil gibisi, bol bulmacalı bir tecrübe arıyorsanız, düşük bütçeli ve az cilalı bir oyun oynamaya razıysanız FOBIA: St. Dinfna Hotel’e bir talih verin. Bilhassa ortalara yanlışsız açılıyor ve keyifli bir hal alıyor. Şahsen birazdan en yeterli sonu görme umudu ile new game+’a başlayacağım ve geliştiricinin sonraki oyununu heyecan ile bekliyor olacağım!
